perfekcyjna w niedoskonałościach

Z każdej strony atakuje nas perfekcyjna nagonka na perfekcjonizm. Perfekcyjna Pani Domu białą rękawiczką wyciera kurz z zakamarków naszego życia, grożąc palcem "no no no", perfekcyjnie zadbane perfekcyjne mamy, z perfekcyjnie wychowanymi i perfekcyjnie ubranymi dziećmi, od śniadania perfekcyjną mądrością mącą nam spokój, perfekcyjni pracownicy perfekcyjnie spełnieni perfekcyjnie podnoszą nam perfekcyjną poprzeczkę. I tak nakręca się ten perfekcyjny świat, wzbudzając w tym rzeczywistym świecie niepotrzebne poczucie winy, ciągłą frustrację i niezadowolenie. A przecież nie o to w życiu chodzi. Chodzi o to, aby być sobą i z sobą być szczęśliwym. Bo IDEAŁ nie istnieje. Jest jak bańska mydlana stworzona przez czyjeś wyobrażenia, pęka przy spotkaniu z innymi wyobrażeniami. Nie jestem mamą idealną. Nawet nie jestem mamą idealną dla własnych Synków, bo dobrze wiem, że mogłoby być w pewnych kwestiach lepiej. Kładę dzieci spać o godzinie 19.00, bo lubię spokojne, samotne lub tylko z mężem wieczory, czasami jestem tak zmęczona, że z niecierpliwością odliczam czas, kiedy w końcu pójdą spać, na skrzydłach radości wyfruwam z domu do sklepu, na bezalkoholowe z przyjaciółką lub fitness, Kamilek noc przesypia w swoim łóżeczku, w swoim pokoiku, Kubusia w środku nocy zabieram do naszej sypialni, rano dzieci obudzone zajmują się same sobą (JJ rozrabia w sypialni, Kulka bawi się w foteliku), abym mogła pospać trochę dłużej, czasami Kubuś po komunikacie "kupa" (w pieluszce) słyszy "daj mi Synku jeszcze dziesięć minut", niecodziennie myję Kubie zęby, z radością wielką przyjęłam fakt, że Starszak polubił żłobek, bo w czasie, gdy jest tam świetnie karmiony, rozbawiony i edukowany, ja mam kwestie dla niego obiadu, rozwijających gier i zabaw z głowy, łapię oddech i poświęcam czas Kulce i sobie, z lubością wykorzystuję fakt, że Kamilek lubi leżaczek z zabawkami, dzięki temu jestem najedzona, wykąpana i ubrana, czasami gdy jest przemęczony i kładę go na drzemkę popłakuje, ale nie lulam go, bo wiem, że jest to kwestia pięciu minut, Kamilka przez sześć miesięcy karmiłam tylko piersią, dopiero teraz wprowadzam pierwsze nowości prosto ze słoiczków, jestem oziębła kulinarnie, gotuję, gdyż muszę, przez to mam pole do popisu w żywieniowych wykroczeniach przy karmieniu Kubusia, nie unikamy czekolady i lizaków, dostał też mielonego z "pomysłu na" i nie raz pizzę, makaron w restauracji, przy dzieciach zdarzało nam się kłócić, przekląć też nie raz, nie stosuję kar, bo nie widzę podstaw, JJ'owi pozwalam na wiele (w granicach rozsądku), książeczki mamy pogryzione, niektóre w częściach, szafka pod telewizorem została ozdobiona "peppą" kredkami bambino (Picasso by się nie powstydził), są dni, gdy nie mam ochoty na nic, jestem małomówna, na zabawę i radosne pląsy tym bardziej nie mam ochoty, denerwuję się, krzyczę, są dni, gdy nawet czytana do snu bajka mnie irytuje, więc daję buziaka, mówię dobranoc i wychodzę. Jestem mamą niedoskonałą. Po prostu JESTEM.