czwartek, 27 grudnia 2012

walka o kwadrat

Przez cały czas trwania ciąży zastanawiałam się, jak będą układać się relacja między chłopcami. Jak JJ zareaguje na Kulkę, czy będzie zazdrosny, czy pozwoli mi karmić, czy będzie już na tyle rozgarnięty, aby w czasie, gdy zajmować będę się Maluchem, nie zrobi sobie krzywdy np. podczas szybowania z najwyższego punktu fotela. Okazało się, że wszystkie czarne punkty scenariusza, nie zostały wykorzystane w naszym życiowym filmie. Ok. Wszystkie z wyjątkiem jednego. W ciągu dnia wszystko gra. Kubuś na widok Kamilka pokrzykuje radośnie, robi mu cacy cacy, wkłada mu pod kontrolą palce do oka lub nosa, gdy karmię zawsze nachodzi go chęć na lekturę, ale rozumie, że tym razem oglądać Pana Hilarego ma obok mnie na kanapie, a nie na moich kolanach. Zostałam już z chłopcami sama, więc uważam, że dajemy sobie radę. Problem pojawił się nocą, gdy zaczęły się rozgrywki o sypialnię rodziców. JJ zasypia i śpi w swoim pokoiku. Śpi do 4 lub 5, po czym rozgadany trafia do nas, dostaje mleko i śpi dalej. Naiwnie sądziłam, że można to pogodzić z pojawieniem się Kulki. Starannie przygotowałam Kamilkowy kącik przy naszym łóżku. Kolory, naklejki, lampka w kontakcie, klimat. Nacieszyłam się efektami pracy całe dwie noce. Bo tyle JJ potrzebował, aby wykurzyć brata i doczekać się zarządzenia o przenosinach. Po mleku zamiast iść spać, zaczynał imprezę. Na częstotliwości dźwiękowej niemowlaka, zaglądał do Młodego, udawał, że uderza głową w oparcie łóżeczka, tańczył, rzucał zabawkami, jeździł samochodem po ścianach, wędrował po pokoju z suszarką na ubrania. Gdy wytoczył najcięższe działo w postaci lampki nocnej intensywnie uderzanej o ściany sypialni, w ciągu sekundy zmordowani przedstawieniem zdecydowaliśmy: rano przenosiny. Tym sposobem JJ odzyskał władzę absolutną w sypialni rodziców i zyskał współlokatora we własnym pokoju.



poniedziałek, 24 grudnia 2012

w męskim gronie

Inne te Święta w tym roku w naszym domu. Męskie. Ja oraz pięciu mężczyzn, wliczając w to grono kota Carlosa. Chyba muszę postarać się jeszcze o dwóch Synów ekstra, lub wypożyczyć dodatkowy testosteron na specjalne okazje, aby niczym Królewna i Siedmiu Krasnoludków cieszyć się urokami życia. I okazuje się, że jednak można. Można prawie dwa tygodnie po porodzie, ze Starszakiem i Niemowlakiem w domu, ubrać choinkę, puścić Kolendę, zapalić świece, namoczyć grzyby, przygotować pierwszą w życiu kapustę Wigilijną, wyjąć cycka, podać kaszkę, przebrać, przewinąć, po raz setny nazwać krokodyla, zrobić małpkę, wyczyścić zakatarzony nos, umyć włosy, zjeść, męża po policzku pogładzić, nie tracąc przy tym wszystkim zmysłów i dobrego nastroju...

...spokoju w sercu, miłości i głośnych podszeptów intuicji życzę Wam Wszystkim Świątecznie!










poniedziałek, 17 grudnia 2012

ponownie po drugiej stronie lustra

12.12.2012 do naszej rodzinki dołączył Kamil Jakub. 51 cm i 3420 g.

Cwaniak mały z tej naszej Kulki. Sms pisany do Krisa ze szpitala:

"Nasz młodszy Syn to się dopiero potrafi ustawić. Właśnie się nabombał w bufecie all in a teraz pojechał do SPA na nagrzewanie..."





sobota, 8 grudnia 2012

żłobkowe wizje

We wrześniu rozpoczęła się przygoda JJ ze żłobkiem. Zależało mi na tym, aby miał kilka miesięcy, przed pojawieniem się Kulki, na przyzwyczajenie się do nowej sytuacji. O opcji rozpoczęcia żłobkowania w listopadzie lub grudniu nie było nawet mowy, gdyż nigdy świadomie nie zafundowałabym mu "rozrywki" pod tytułem: pojawia się nowy bobas, to Tobie już podziękujemy. Początki do łatwych nie należały. Głównie ze względu na Krisa, który robił wszystko, aby mi żłobek obrzydzić. Codziennie widziałam jego nieszczęśliwą minę, żal po odwiezieniu JJ i scenach rozpaczliwego płaczu, słuchałam opowieści o tym, że za malutki jest, aby być w żłobku, bo przecież jego miejsce jest w domu. Podczas odbierania Kubusia ja widziałam coraz bardziej zaradnego, samodzielnego, zaskakującego mnie chłopca. Kris widział porzuconego, trzymającego się Pani spódnicy bobasa. Później były wakacje, rozjazdy i chorowanie. Po miesięcznej przerwie gotowa byłam wypisać go, oswajając tym sposobem myśl, że przecież z dwójką cały dzień w domu na pewno sobie poradzę. Teraz, gdy patrzę na JJ, widzę jak się zmienił, jak dziarsko kroczy z uśmiechem do dzieci, jak w grupie empatycznie sobie radzi, jak je, bawi się, z Mikołajem zdjęcie pokazuje, cieszę się, że po raz kolejny sobie zaufałam. 




piątek, 30 listopada 2012

drugie dno

Im bliżej rozpakowania, tym częściej myślę o mojej Babci. Mama mojego Taty urodziła, pielęgnowała, wychowała sześciu Synów. Bez udogodnień, bez wielu nowoczesnych rozwiązań, bez książek o wychowaniu, bez teorii i zapewne rozmyślaniach nad słusznością wychowawczych decyzji. Wychowała tak jak potrafiła najlepiej, szczęśliwie i z miłością. Zastanawiam się, czy nie była w tej swojej nieświadomości szczęśliwsza ode mnie. Czy nie było jej łatwiej. Mój Tata z dzieciństwa pamięta, jak Mama wyciera go po kąpieli, a w domu roztacza się cudowna woń pieczonych rogalików z konfiturą. A ja wycierając mojego Synka rozmyślam nad jego granicami, nad tym czy jego złe samopoczucie nie wynika z przeniesienia na niego moich lęków, kiedy mówić nie, a kiedy odpuścić i czy szanuję go jako człowieka i nie obniżam swoimi reakcjami poczucia jego wartości. Wiem, że bycie świadomym jest bardzo ważne, ale im bardziej świadoma się staję i im częściej w różnych sytuacjach dostrzegam drugie dno, tym bardziej czuję się zmęczona i obciążona. Wieczorem z przejęciem opowiadam Krisowi o Synku znajomej, który jako jedyne dziecko w przedszkolu nie dostał słodyczy za karę, gdyż "nie wykazał nawet inicjatywy samodzielnego jedzenia obiadu i Pani musiała go karmić". I żal mi ściska serce, bo od razu widzę, że został ukarany za słabość wychowawczyni. Ona dla ułatwienia go nakarmiła, a później ukarała. Rozmyślam, analizuję, zastanawiam się jak JJ uchronić od nieudolności wychowawczej. A może łatwiej byłoby odpuścić...i upiec rogaliki, aby Synek mój miał w pamięci zapach domowego ciepła a nie zatroskaną mamę, wiecznie analizującą każdą sytuację.



poniedziałek, 26 listopada 2012

odliczanie w przygotowaniach

Im bliżej rozpakowania, tym bardziej jestem przerażona. Z jednej strony chciałabym mieć już to za sobą, gdyż mimo, że przez osiem miesięcy trzymałam się dzielnie, to dziewiąty miesiąc zrobił się nerwowy i nawet podczas zwykłych spożywczych zakupów mam ochotę porozjeżdżać wszystko wózkiem. Z drugiej strony oddalam od siebie myśli i cofam w wyobraźni wskazówki zegara. Nie jestem pewna jak daleko cofam, czy tylko kilka tygodni sobie dodaję, czy też całe dziewięć miesięcy, bo często pojawia się myśl: "w co ja najlepszego się wpakowałam?". Szybko jednak stawiam się do myślowego pionu i działam. Gdy tak działam i ponownie falę uderzeniową z allegro przyjmuję, nadziwić nie mogę się, jak bardzo zmienił się mój gust. PRZED JJ wszystko miało odcień niebieski. Nie wiem dlaczego dałam się złapać w pułapkę zwykłości. Później obiecywałam sobie, że przy drugim dziecku nadrobię niespełnione kolorów zaległości. Tym sposobem dużo teraz u nas żółci, śliwki i zieleni. JJ zaakceptował zmiany w naszej sypialni i chyba rozumie co się w niedalekiej przyszłości święci, gdyż do łóżeczka Kulki z zaangażowaniem wrzuca klocki, a pytany o swoje sypialniane miejsce, biegnie do swojego pokoiku i paluszkiem pokazuje "tu". 




sobota, 24 listopada 2012

zbieractwo

Nie potrafię do końca zakwalifikować swojej osoby do konkretnego typu przechowywaczów. Z jednej strony bez sentymentu zarządzam porządki, segreguję, wyrzucam. Z drugiej strony zaśmiecam strych rodziców pamiętnikami z lat młodzieńczych, martensami w kwiatki, kolorowymi karteczkami, sentymentalnymi we wspomnieniach sukienkami. Jestem posiadaczką kartonu z napisem: wspomnienia Evelio, w którym znaleźć można prawdziwe cuda: nieużytą świecącą laseczkę, która zakupiona w sklepie wędkarskim służyć miała na imprezie techno (12 lat), Pana K. od mojego obecnego męża (10 lat), papierośnica przywieziona z Francji od przyjaciółki (8 lat), kajdanki z wieczoru panieńskiego (2 lata) i wiele innych. Lecz z całą swoją kolekcją i tak nie jestem w stanie przebić zbieractwa Krisa. Gdyby nie moja determinacja we wprowadzaniu regularnych akcji: czystki, zginęlibyśmy pod górą dokumentów sprzed prawie dwudziestu lat, de mode koszulami, które jeszcze się przydadzą, zbyt ciasnymi spodniami, w które mąż mój na pewno jeszcze kiedyś się zmieści i nieważne, że od dziesięciu lat jednak się nie mieści, koszulkami spranymi, poszarpanymi, ale przecież na trening nadającymi się w sam raz oraz sprzętem, który nie działa, ale przecież się naprawi. Trzy tygodnie przed rozpakowaniem, po zakupieniu i przygotowaniu dosłownie wszystkiego co do przygotowania mi pozostało, po podpuszczeniu ambicji przez perfekcyjną białą rękawiczkę (sprawdziłam: takie życie to mission impossible) szukam, węszę, wycieram, przestawiam, octem zalewam, segreguję i mobilizuję. Stary odkurzacz nie dźwignął presji, więc kupiliśmy nowy...

Evelio: gdzie najlepiej oddać stary, popsuty sprzęt AGD?
Kris: oddać??? odkurzacz? naprawi się!
Evelio: tak jak ten czajnik, który trzy lata już czeka aż się naprawi?
Kris: ...czajnik trzeba wyrzucić.

Dobrze, że trzeba wyrzucić, a nie wyrzuci się, bo czekalibyśmy kolejne lata na cud samoistnienia.




środa, 14 listopada 2012

lepiej mnożyć niż dzielić

Ostatni miesiąc przed rozpakowaniem. Zamawianie, kupowanie, pranie ubranek z kartonów odszukanych. Staram się zrobić jak najwięcej przed, gdyż po to już inną historią nasza rodzina będzie żyła. Uzupełniam pierwszy album Bubusia, porządkuję jego zdjęcia i wybieram do wywołania, odszukuję filmiki, otwieram nowy rozdział w pierwszym albumie dla Kulki. Prasuję malutkie rzeczy już nie Bubusiowe a Kulkowe i rozmyślam. Rozmyślam o miłości. I zadaję sobie pytanie, czy zdolna jestem na nowo pokochać, tak bardzo jak teraz kocham, te włoski miękkie pachnące wspaniale, tę o piątej rano małą rączką podaną o Muminkach książeczkę, to gładzenie mnie po włosach podczas zasypiania, ten mądry wzrok towarzyszący  wyłączaniu z premedytacją telewizora,  to ciałko ciepłe, buziaki i "noski noski", ananasowe smaczne "myyyyy", dzikusa szczęście podczas odbierania ze żłobka, to BRAWO! wyklaskane, gdy samodzielnie pielucha trafi do kosza, do pleców spontaniczne przytulanie, próby liczenia podczas wchodzenie po schodach "yyy" (1), "yyy" (2), "tsyyy" (3), te reprymendy dla rodziców palcem wskazane "no no no", taneczne pląsy, te łzy grochu do utulenia. I nie mogę oswoić myśli, że tak bardzo pokochać mogę raz jeszcze. Wtedy przypominam sobie rozmowę dwóch mam:

Mama pierwsza: Czy będę potrafiła z drugim dzieckiem podzielić się miłością, którą posiadam?
Mama druga: Miłości się nie dzieli, miłość się mnoży...



fot. Evelio

piątek, 9 listopada 2012

płeć Kulki w roli głównej

W życiu kieruję się przeczuciem. Nad intuicją pracuję każdego dnia, gdyż wierzę, że im bardziej się jej słucham, tym wyraźniej do mnie mówi. I może jest to mało prawdopodobne, ale nigdy nie miałam większych wątpliwości, że Ten mężczyzna powinien być moim mężem i do Tego konkretnego miasta powinnam się o prawie 500 km oddalić, ponieważ powód był prosty: będziemy mieć Synka i na świat musi przyjść, bo tak po prostu musi być. To, że JJ będzie chłopcem, okazało się po dwóch latach i nikogo za bardzo ten fakt nie zdziwił. Kilka miesięcy po jego narodzinach rozmawiałam ze znajomą o kolejnym dziecku i o tym, czy wolałabym dziewczynkę czy chłopca. Nie lubię takich rozmów, bo raz: rodzi się ukochane dziecko i jak tu coś woleć, dwa: przyznać się zawsze muszę, że bliższa jest mi rola Mamy Chłopca. Uważam, że wychowanie Mężczyzny przez duże M, mimo, że do łatwych zadań nie należy, to łatwiejsze jest od wspierania Kobiecego przez duże K świata. Dlatego bez wahania znajomej odpowiedziałam: "czuję, że gdy będę miała drugiego Malucha, to będzie to również chłopiec". Do tego stopnia w to uwierzyłam, że gdy lekarz oznajmił mi, że Kulka będzie dziewczynką, zrobiłam wielkie oczy i stwierdziłam, że to niemożliwe. Kris już "otwierał szampana", ze słowa "prawdopodobnie" uczynił "na 95%", znajomych poinformował. Ja natomiast czułam się nie na miejscu i oswoić się z nowiną nie mogłam. Przez ponad miesiąc byłam Mamą Dziewczynki. Kolejne USG odkryło prawdę: Kulka ma siusiaka. Odetchnęłam i nareszcie dopasowałam do siebie wszystkie elementy układanki przeczucia. Kris odgraża się, że to nie jest jego ostatnie słowo, a ja w tym czasie analizuję "ostatnie słowo" mojego dziadka, który spasował, gdy na świat przyszedł szósty syn.



sobota, 27 października 2012

recepta na udane wakacje

Gdyby w przeszłości ktoś powiedział mi, że receptą na udane wakacje jest wyjazd w siódmym miesiącu ciąży wraz z półtoraroczniakiem, to parsknęłabym swoim wolnym od rodzinnych myśli śmiechem i postukałaby się palcem w czoło. Lecz życie piórem nieprzewidywalności pisze nam różne scenariusze.

Podróż. Za nami prawie 1000 km przeprawy samochodowej i w sumie 6 godzin przygody w samolocie. O ten czas martwiłam się najbardziej i w głowie skreślałam każdy kolejny etap podróżowania, jako ten, który przybliżał nas do sukcesu misji wakacje. Całe szczęście okazało się, że JJ po tacie odziedziczył syndrom: "myślę o lataniu? zasypiam", zmianę ciśnienia załatwił smoczek i żelki, natomiast w samochodzie sytuację ratował kot Carlos, który skorzystał z okazji i wybrał się na wakacje do stolicy. Jak się okazało: lepsza kocia kupa w mojej torebce, niż płacz marudny przez pięć godzin.

Jedzenie. Straszyli nas bardzo zmianą flory bakteryjnej. Może flora się zmieniła, ale bakterie nie wykazały się wystarczającą mocą sprawczą. Fakt. Codziennie wyparzałam przegotowaną wodą butelkę i smoczek Kubusia. Do picia oczywiście dostawał tylko wodę niegazowaną, również gotowaną. Ale to wszystko. Natomiast to, co uległo zmianie drastycznie i odmieniło nasze dotychczasowe nawyki, to gusta kulinarne Syna i sposób jedzenia. Wolność w wyborze menu i swoboda konsumowania (tylko pierwszego dnia zbierałam z podłogi, spod dziecięcego krzesełka, większość hotelowego żywienia...przez resztę wakacji udawałam, że nie widzę tego, co po sobie zostawiamy) sprawiły, że JJ zmiata z apetytem nasze obiady, posługując się przy tym, mniej lub bardziej sprawnie, widelcem.

Animacje. Wiele aktywnych zajęć proponował nam hotelowy team. Gimnastyka o poranku, gry i zabawy, joga, gimnastyka w wodzie. Lecz marna była to oferta, w porównaniu z tym, co naszym ciałom proponował JJ. Syn nasz nie znosi ruchowej próżni. Do tego, gdy w głowie włączy mu się opcja "idę", zapomina skutecznie o posiadaniu rodziców i gna co sił ku przygodzie. Zaczepia ludzi, gada, gestykuluje, nie odwraca się, ignoruje wołanie, ćwiczy z determinacją naszą kondycję, cierpliwość i pomysłowość na zatrzymanie uciekiniera.

Relacje partnerskie. Z małym dzieckiem na wakacjach i wypełnionym czasem po brzegi hotelowego basenu zapomina się o problemach, które często nękają małżeństwa. A wielki brzuch to kropka nad i. Myśl: "przecież jestem w ciąży" sprawia, że porównywanie się z innymi (pięknymi i zgrabnymi) kobietami w kostiumach odchodzi w zapomnienie. Nie ma porównywania, nie ma zazdrości. Nie ma zazdrości, nie ma kłótni. Tylko drobna łza pojawia się na policzku, gdy oglądając zdjęcia, ma się wrażenie, że gra się tytułową rolę z filmu 'Uwolnić orkę". Ale..."przecież jestem w ciąży".

Oszczędność. Opcja z All In napawa nadzieją na oszczędność. Na jedzenie nie wydaje się pieniędzy, z maluchem i brzuchem nie zwiedza się wiele, wieczory to pokojowy balkon lub padanie zaraz po "dobranocce", turecki bazar również niewiele okazji oferuje. W przeciwieństwie do tureckiego lotniska. Opinia polskiego lekarza, jak się okazuje, po dwóch tygodniach traci ważność, więc przewoźnik nie zezwala na lot w ciąży. Nie. To jednak biuro podróży ma takie widzimisie, ale zwrócą nam pieniądze z ubezpieczenia. Nie zwrócą? To nie biuro? To wymysł lotniska. 40 euro za zmierzenie brzucha centymetrem krawieckim przez lokalnego lekarza to całkiem przyzwoita stawka?









środa, 12 września 2012

wpuszczona w maliny

Gdybym miała podsumować w kilku słowach moje małżeństwo, to oprócz standardowego słowa "miłość", bez którego nie wyobrażam sobie budowania szczęśliwej rodziny, wybrałabym jeszcze: wolność, akceptacja i szacunek. Mój mąż w tym zakresie słownym zdaje egzamin na piątkę. Ja natomiast walcząca z kobiecymi lękami oraz kompleksami, hormonami przed i po, ciążowymi nastrojami, po porodowymi stanami, staram się jak mogę ukończyć rok z czerwonym paskiem na świadectwie. Wydaje mi się, że mało w naszym związku pytań: "gdzie byłeś?", "z kim?", "po co?", zakazów, nakazów, wypominek. I dobrze mi z tym, bo wbrew pozorom nie czuję się niepoinformowana, a sama otrzymuję dużo swobody i akceptacji dla moich często dziwacznych pomysłów. Na tyle ufam mojemu mężowi, że jawnie pozwalam mu się wpuszczać w maliny...

Czwartek, wrzesień, ciemno już i przejmująco zimno, mąż nie wraca dość długo z plażówki, na którą regularnie wybywa do kumpla z osobistym boiskiem. Gdy w końcu wrócił, nie wytrzymałam i zapytałam, gdzie był tak długo, bo naiwna nie jestem i nie uwierzę, że grali w takich warunkach. Kris z zadowoleniem wyciąga plastikowe pudełeczko i oznajmia z dumą: zbierałem maliny. I w to z rozbawieniem naiwnie mu uwierzyłam.



czwartek, 6 września 2012

czas przystosowania

Godzina 15.15. Odbieram JJ ze żłobka. Płacze nieszczęściem pozostawienia. Wychowawczyni z wyrzutem kwituje, że dziecko w takich warunkach nie przyzwyczai się do nowości, skoro mąż mój przyprowadził go o godzinie 15.00! Z niepokojem w sercu robimy zakupy. Dzisiaj na obiad rosół, więc kupujemy włoszczyznę. Co ta włoszczyzna ma do całości? Nie wiem. Ale podświadomość idealnie podsumowała czas, który był przed nami. Od początku września łączę się emocjami nicią porozumienia ze wszystkimi mamami, które pierwszy raz oddały dziecko do żłobka, przedszkola lub szkoły. Gdyż niezależnie od wieku trudy rozstania, lęk przed porzuceniem i nowością, są zawsze takie same. W tym roku zapach późnego lata zmieszany z zapachem owsianki czuję intensywnie jak nigdy dotąd. I chyba już zawsze kojarzyć go będę ze łzami Kubusia po przekraczaniu progu żłobkowego domku, łzami i żalem podczas odbierania, myślą o tym, że trudno mu się zasypia na drzemkę, bo ktoś może zapomnieć, że śpi z misiaczkiem przytulaczkiem, strachem o to, że nie je i o to, że inne dzieci go skrzywdzą, nocami przerywanymi pochlipywaniem. I trwamy w tym procesie adaptacyjnym i staramy się jakoś sobie z tym radzić. Bo JJ mimo płaczu, który jest okazywaniem emocji, bawi się, wcina wszystko, czaruje młodą "ciocię", która przed drzemką głaszcze go po główce i podaje misiaczka, w domu odważniej niż dotąd wchodzi wszędzie, gdzie tylko może, szuka pilota pod poduszkami kanapy i oznajmia co chwilę zdziwiony "nie ma, nie ma!", przytula się i robiąc dziwne miny celowo nas rozśmiesza, czując, że to rodzice bardziej niż on potrzebują wsparcia. Nasz mini przedszkolak z kupionym specjalnie na tę okazję plecaczkiem...dla rodziców!




fot. Evelio

czwartek, 23 sierpnia 2012

różnice

W głowie piszę ten tekst, odkąd dowiedziałam się, że jestem w drugiej ciąży. Piszę, piszę i piszę już...pięć miesięcy. Po ostatnim upewnieniu się w kalendarzu internetowym, iż rozpoczęłam z Kulką szósty miesiąc, doszłam do wniosku, że czas przelać myśli na ekran komputera. Dlaczego za pomocą internetu aktualizuję w głowie terminarz ciążowy? Gdyż notorycznie zapominam, w którym tygodniu ciąży jestem. A jeżeli nie zapominam, to żyję w przekonaniu, że jest to 19 tydzień, po czym ze zdziwieniem odkrywam, że to tydzień 23. Ale od początku...

Nie żałuję żadnego dnia z ciąży Kubusia. Od 11 tygodnia  byłam na zwolnieniu lekarskim. Delektowałam się spokojem, lenistwem, wiłam gniazdo. Zamawiałam, dobierałam, prałam, prasowałam. Mimo, że na gotowanie rzadko mam ochotę, z pasją piekłam, miksowałam i podsmażałam. Czytałam książki o ciąży, wychowaniu dzieci, każdego dnia śledziłam z wypiekami na policzkach kalendarz ciążowy. Analizowałam jak rozwija się maluch, czy wszystko już, co wyrosnąć miało, wyrosło i na jakim jest etapie odczuwania. Książkę o diecie ciążowej też miałam. Każdego dnia obiecywałam sobie, że jeść będę mniej i zacznę w końcu ciążowo ćwiczyć. Wyobrażeń o macierzyństwie miałam wiele, ambicji i planów jeszcze więcej.

Nie żałuję żadnego dnia z dotychczasowej ciąży Kulki. Pracuję, spełniam się i na razie na zwolnienie się nie wybieram. Delektuję się radością każdego dnia, wschodzącym słońcem o poranku, kreatywnymi pomysłami i wyzwaniami, uśmiechem Kubusia po moim powrocie do domu. Lista wyprawkowa skurczyła się do kilku pozycji, bo z wyjątkiem paru rzeczy, Kulka dziedziczy spadek po bracie. Czasu na gotowanie brak, choć przepisy z zaangażowaniem zbieram i w wyobraźni gotuję i powidła ze śliwek do słoików pakuję. Książki o ciąży są w stanie wypożyczenia, kalendarz ciążowy natomiast w częstym stanie zawieszenia. Wyobrażeń o wychowaniu dwójki wystrzegam się jak ognia, podszepty odrzucam, bo nauczona doświadczeniem wiem, że życie i tak wszystko zweryfikuje. I tylko każdego dnia obiecuję sobie, że jeść będę mniej i zacznę w końcu ciążowo ćwiczyć.





poniedziałek, 20 sierpnia 2012

grzeczne dziecko

Coraz częściej dochodzę do wniosku, a im częściej tym coraz bardziej mnie to kłuje, że ludzie w bezrefleksyjny sposób nadużywają etykiet typu "grzeczne dziecko", "niegrzeczne dziecko". Zaczyna się to od pierwszych dni maluchów. Płacze w nocy? Niegrzeczny. Śpi na spacerze? O jaki grzeczny. Płacze, gdy nie pozwoli mu się wdrapywać na sedes? Niegrzeczny. Siedzi spokojny w foteliku i wcina śliwę? Grzeczny. Biega, dotyka, cały w błocie się tapla? Niegrzeczny. Siedzi nad jeziorem ponad dwie godziny, niemalże bez ruchu, na kocyku? Ach jaki grzeczny! Takie komentarze docierały do mnie w ostatni weekend. Podczas, gdy inne dzieci spontanicznie chlapały się w wodzie, biegały po trawie, penetrowały koce sąsiadów, w piasku grzebały, łopatką rzucały i popiskiwały, ich rodzice spoceni dziarsko im towarzyszyli, ale spoglądali przy okazji na JJ i o grzeczności rozważania snuli. I słowa "grzeczno niegrzeczne" drażnią mnie wielce, gdyż sytuacje te z grzecznością niewiele przecież mają wspólnego. Dziecko może być mniej lub bardziej wrażliwe, mniej lub bardziej ciekawe świata, mniej lub bardziej bojaźliwe lub otwarte. Ale taka jest jego natura, taka osobowość. A o osobowości grzecznej, lub niegrzecznej jeszcze nie słyszałam. I bzdurą jest stwierdzanie, że maluch jest niegrzeczny, bo chodzi, biega, dotyka kociej kupy, przy stole siedzieć nie chce, bo woli jeść z podłogi, rękę macza w toalecie, programuje dvd lub ciasto wgniata w dywan. Poznaje w końcu świat, ale etykietę do pupy przypiętą ma już od początku. Owszem, JJ nad jeziorem "grzeczny" jest bardzo, ale wynika to z faktu, że piasek i trawa dosłownie go parzą, i woli odcisk od siedzenia na tyłku sobie zrobić niż ruszyć odważnie w długą. Boso przez świat zdecydowanie go nie dotyczy. I liczę w skrytości serca, że do trzydziestki mu minie i stanie się bardziej "niegrzeczny".


fot. Evelio

czwartek, 2 sierpnia 2012

nocna imprezka

O godzinie 18.00 szanowny JJ dostaje kolację, najczęściej gęstą kaszę na noc, gdyż kaszkowy jest bardzo i tylko kakaową gardzi. O godzinie 18.30 kąpiel z wanną pełną gumowych ryb, krabów, żółwi, książeczek, w których wszystko to piesek i długich monologów, które milkną w momencie próby nagrania. 19.00 Młody śpi, rodzice mają czas dla siebie i tak do godz. 5.00, kiedy napełnić trzeba brzuchol butlą ciepłego mleka. Później w łóżku rodziców przytulanki, zaczepki, muzyczka, mama wstaje do pracy, ewentualna drzemka z tatą i w końcu przyjście niani. I wszystko byłoby pięknie, gdyby taki scenariusz zdarzał się częściej. Ostatnie noce przypominają sceny z nocnej balangi, nagrywane amatorską kamerą. Szamotanina, krzyki, awantury, śmiechy, rozrywka, ktoś biegnie i widać tylko drogę i stopy, nagle obraz z kamery gaśnie. Tak mniej więcej kojarzę ten czas, bo Syna ogarnąć chciałabym bardzo, ale na sen w tym samym czasie również liczę. Tak imprezowaliśmy ostatnio. O 23.00 radosne podskakiwanki i uśmiechy rozbudzonego chłopca. W takich przypadkach biorę go od razu do sypialni, bo tam przecież do mamy można się przytulić i zasnąć od razu. Od razu nastąpiło o godzinie 1.00. O 2.00 mąż budzi mnie, gdyż podobno chrapię. Nie jestem przekonana do tej wersji. To nie mnie ostatnio JJ nagrał telefonem i dowodów brak. O 3.30 histeria, rzucanie smokiem, butelką z wodą, misiaczkiem przytulaczkiem. Chwila zastanowienia, przygarnął wszystko, aby za chwilę rzucać wszystkim od nowa. Proponuję nową olimpijską konkurencję, może wtedy byłaby szansa na medal. Pomysłów mamy wiele: coś przeciwbólowego, gdyż zęby, może lampkę włączyć trzeba, gdyż zbyt ciemno, może do łóżeczka przenieść imprezowicza, gdyż u siebie będzie swojsko, może...O 4.30 butla w desperacji podana. Zasnął. W tym czasie mąż mój zdążył zdradzić mnie z Moniką Richardson, przy czym nie wyglądał wcale jak Zbigniew Zamachowski. Gdy wstawałam nieprzytomna do pracy, Kubuś spał z głową w naszych nogach. Wyczuł przez sen zwolnienie miejscówki i ochoczo przeniósł się na moją poduszkę. W tle chrapanie Krisa. "Szczęściarze" pomyślałam zamykając drzwi sypialni.




fot. babcia Małgosia

piątek, 20 lipca 2012

mały krok wielka sprawa

Tak poukładało się w moim życiu, że nie miałam nigdy okazji przyglądać się rozwojowi malutkiego dziecka. Uwaga moja zawsze skierowana była na zgłębianie psychicznych aspektów, automatycznych reakcji, świata uczuć, ale to też u starszych już Bohaterów. Żyłam w jakimś dziwnym świecie przekonań, rodem z programów przyrodniczych, że Maluchowi wszystko przychodzi w łatwy sposób. Rodzi się, siada, chwyta, raczkuje, wstaje, idzie, zaczyna jeść sztućcami, siada na nocnik i za chwilę kończy trzydzieści lat. Tak po prostu. I nawet jeżeli z perspektywy tych lat wydaje się to takie proste, to świat dziecka jest DUŻO bardziej skomplikowany, wymagający wysiłku i frustrujący. JJ czekał piętnaście miesięcy na swój pierwszy krok. A my czekaliśmy cierpliwie razem z nim. Teraz oczy ze zdziwienia przecieram, gdy widzę Mifka, jego dziarskie kroki, palec wskazujący i słyszę: "cho, cho, cho...".




wtorek, 10 lipca 2012

warunki zewnętrzne

Mifku gdy w brzuchu jeszcze pływał, warunki zewnętrzne miał iście sielankowe. Mama "architekt" na zwolnieniu lekarskim w domu leniem leżała, czytała, oglądała, muzyką ucho poiła. Czasami spacer się zdarzył lub wizyta późnych gości. W etapie najbardziej aktywnym wyprawkowałam Młodego i realizowałam wenę gastronomiczną. Podsumowując: luz, jazz i stosunek obojętny. Obecnie sytuacja wygląda nieco odmiennie. Staram się być osobą zdystansowaną i generalnie zadowoloną, więc psychicznie Kulki nie dręczę problemami własnymi. Ale gdy podsumowałam ostatnie tygodnie, doszłam do wniosku, że do warunków sielanki to nam daleko. Dzieje się wiele. Pływa sobie taki Maluch, pływa, a może nawet śpi, a tu nagle bach, i bach i znowu bach i śmiechu przy tym wiele. Jeszcze nie wie, że to Brat w stanie poranno euforycznym, przez cztery godziny śmiga w tą i z powrotem po rodzicach, na mamę rzuca się radośnie i w brzuch głowę chowa. Wypluwając przy tym w tempie ekspresowych słowo: tiko, tiko, tiko. Ważne to słowo, cokolwiek oznacza. Tygodnie pracowite są bardzo. Dużo słów dociera do wnętrza, rozważań, analiz i kreacji. Weekendy na pozór spokojniejsze, od środka mogą wydawać się światem niespokojnym. Jakieś bujanki, objadanki, chlupot basenowej wody i gonitwa za psem, który aktualnie pożera skarpety Brata, który to z kolei w rozpacz wpadł, gdyż Członek Rodziny postanowił umieścić go w statku misce nie przewidując przy tym sił przeciążenia. W tym właśnie momencie stwierdziłam: komedia i cyrk na kółkach prawdziwy! Ale wesoły to cyrk i mam nadzieję, że szczęśliwe będzie Ich życie.


Fot. Evelio

sobota, 30 czerwca 2012

"projekt człowiek"

Odkąd mamy Mifka, nadziwić nie możemy się cudowi architektury ludzkiej. Często siedzimy My konstruktorzy na kanapie, patrzymy na niego i z niedowierzaniem stwierdzamy: to niemożliwe, że On taki fantastyczny z nas powstał. Przecież jeszcze jakiś czas temu nie było go wcale, a teraz "biegraczkuje", dotyka, pokazuje, za nos chwyta, język na zawołanie wyciąga, lampą bujnie, spyta "co to?" po raz setny, na tatę mama woła, na mamę tata pokazuje, przybije piątkę, pa pa pomacha, gdy ktoś już za drzwiami zniknie, sudocrem zje i we włosy sobie z upodobaniem wetrze, buziaki rozda i przytulasy, gdy na schody nie pozwolimy mu wejść w histerię wpadnie, gdy to nie działa, teatralnie kaszleć i dusić się zaczyna, gdy to niestety również nie przynosi efektu, udaje, że już zapomniał o krzywdzie, by zaraz ponowić próbę. I dziwimy się każdego dnia coraz bardziej, że on cały i każda jego część, każda komórka z osobna powstała rozpoczynając swoją życiową przygodę w moim brzuchu. Gdy już jeden taki Cud doświadczyło się w życiu, drugi doświadcza się z większą świadomością tworzenia.

Evelio: obejrzymy jakiś film?
Kris: możemy obejrzeć, ale i tak zaśniesz po pięciu minutach.
Evelio: nie zasnę!
Kris: zaśniesz. Jesteś teraz na etapie ciągłego spania.
Evelio: nie można się temu dziwić, przecież ja obecnie BUDUJĘ CZŁOWIEKA!



piątek, 8 czerwca 2012

co dzieje się gdy...

Co dzieje się, gdy Mama roczniaka patrzy z bijącym sercem na test ciążowy, który trzyma w dłoni?

W jej głowie dzieje się bardzo wiele. Myśli galopują niczym dzikie konie po przepastnych pastwiskach. Nie wiadomo, która bardziej dominuje. Czy radość ze wspaniałej wiadomości, czy zdziwienie: "ale jak to? to znaczy JAK to wiem, ale tak szybko i już i po prostu?", czy może wielka obawa o to, czy sobie poradzimy. Jednak wiadomo! Pierwsza myśl? "Jak rozwiążę problem wózkowy? Kubuś będzie miał wtedy rok i osiem miesięcy, nam potrzebna będzie gondola, a on będzie jeździł jeszcze w spacerówce". Trywialna była to myśl, jak trywialny problem. Gdyż innych problemów w tej kwestii obecnie brak. Myśli uczesane, uporządkowane, spokój powrócił, cieszymy się, planujemy, pracujemy i jesteśmy co nie co wyluzowani.



środa, 18 kwietnia 2012

dzielę się

Od pewnego czasu JJ celebruje kolejny etap obchodzenia się z przedmiotami i pokarmami. Po fazie: wszystkiego dotknąć muszę, wyślinić również i wymemłać, nastąpiła procedura: wszystkiego dotknąć muszę, wyślinić również, wymemłać i dać do ślinienia i memłania rodzicom. Wzruszający jest to widok. Skrupulatnie paluszkami małymi wkłada do buzi np. chrupka, obślinia, próbuje, a później podaje do moich ust, abym również mogła spróbować. Tak jest praktycznie ze wszystkim. Tylko śmieciami z ziemi dzielić się nie chce, ale z tym problemu nie ma, gdyż po podłożeniu mu dłoni pod brodę i haśle: "wypluj", wszystko wypluwa automatycznie. Tak więc każdego dnia towarzyszy nam wszystkim podziałka. Dzieleniu podlega poranna kaszka, tulenie do zabawek, bo gdy Kubuś utuli misia, utulić musimy i my, ryż z obiadu, obśliniona i totalnie przerzuta buła, a także piana z wanny i gumowe zabawki. Ostatnio, gdy Kris leżał z JJ w łóżku i po swojemu droczył się z nim zabierając mu Misiaczka Przytulaczka, Syn już nie wyszarpywał Tacie maskotki a logicznie podał smoka i utulił do snu.



niedziela, 15 kwietnia 2012

PIERWSZY ROK

Kochany Mifku!

Jesteś Naszym Całym Światem,

Naszą Kropką nad Ż w słowie ŻYCIE,

SPÓJNIKIEM łączącym nasze dłonie,

WIELOKROPKIEM każdego dnia!

KOCHAMY CIĘ miłością, której nie opisują języki ŚWIATA.

MAMA i TATA






piątek, 6 kwietnia 2012

powodzenia Mamo!

Od tygodnia, o godzinie szóstej, zaczynam rytuał przygotowawczy do pracy. Gdy JJ śpi z Krisem lub dosłownie wchodzi mu na głowę, piję kawę rozpuszczalną z mlekiem, szykuję outdoorowe kanapki, dla niani wyjmuję: śliniak do kaszki, śliniak do obiadu, pieluchę tetrową, butelko-kubas z wodą, kaszkę śniadaniową i owoce do dodania, butelkę zalaną wodą zimną przegotowaną do 140 ml kreski, słoik obiadowy, miseczkę, łyżkę metalową do nasypania kaszki oraz łyżeczkę metalową małą, gdyż z takiej już Syn sprawnie je. Biorę prysznic, robię starannie makijaż: podkład, delikatny cień, puder, tusz do rzęs. Nakładam perfumy oraz ubranie przygotowane wieczorem dnia poprzedniego. Obudzonego w między czasie Kubusia przewijam. Całuję na pożegnanie: "pa pa Mifku! Mama idzie do pracy. Wrócę po południu". Po wyjściu na pustą ulicę, biorę głęboki oddech, uśmiecham się spokojna i spełniona. Dopiero w pracy, gdzieś na palcu dłoni, zauważam drobny kawałek zaschniętej dziecięcej porannej kupy...GOOD LUCK dla Mamy od Syna.




sobota, 31 marca 2012

zmasowany atak białych klonów

Naiwna Mama żyje długie miesiące w błogiej nieświadomości i wyobraża sobie ząbkowanie jako klasyczną książkową idyllę, w której zęby mają z góry wyznaczoną kolejność, grzecznie czekają w kolejce i wychodzą w odpowiednim momencie. Dzwoni taki ząb rano do centrali, dostaje informację, który ma numerek, przychodzi, czeka. Gdy nadchodzi jego czas nieśmiało otwiera drzwi i wtyka głowę. Patrzy, ocenia, obwąchuje. Myśli sobie: jest nieźle, środowisko przyjazne, poziom pH właściwy, brak zanieczyszczeń, wrogich ciał i niszczycieli. Szybka decyzja: wchodzę! Gdy już się oswoi z nową sytuacją, daje znać następnemu w kolejce: droga wolna, jest nieźle. I byłoby pięknie, gdyby to rzeczywiście była prawda. Rzeczywistość szczękowa JJ ma się odmiennie do moich wcześniejszych wyobrażeń. Zęby Kubusia są niewychowane, za nic mają wszelkie ustalenia, porządek, prawo stomatologiczne. Pchają się na chama bez kolejności, rozpychają łokciami i korzeniami. Gdy Syn nasz nieśmiało otworzy buzię, słychać tylko zębową awanturę. Bo jak inaczej wytłumaczyć to, że prócz dolnych jedynek, mamy obecnie w fazie wzrostu dolną dwójkę, dwie górne dwójki i górną jedynkę, a reszta szykuje zmasowany atak krzycząc przy tym: szturmem go, szturmem!


  

poniedziałek, 26 marca 2012

ostatni tydzień

Na pytanie przyjaciółki, co robię przed powrotem do pracy, odpowiedziałam płynnym monologiem: oddałam buty do szewca, płaszcze do pralni, zrobiłam generalne, wiosenne porządki w szafie, kończę Kubusiowy "mój pierwszy album", wywołałam zdjęcia, zarządziłam mycie okien, przedłużyłam prawo jazdy, załatwiłam od września żłobek i w sumie brakowało jeszcze, abym dodała, że zamroziłam sto kotletów mielonych, pięćdziesiąt schabowych a w piwnicy ukryłam tonę cukru.

Izu: ale po powrocie do pracy nadal jest życie...


fot. Evelio

sobota, 17 marca 2012

mama wie wszystko najlepiej

Czy jestem zazdrosna o czas, który z JJ spędza Niania? Chwilowo nie, gdyż jestem cały czas w domu i nie czuję, że coś mi umyka. A może momenty rozkosznej pomocy tak mącą mi w głowie, że nie patrzę chwilowo na sprawę jasno i w zgodzie z logiczną rzeczywistością. Po jedenastu miesiącach, w czasie których liczyłam tylko na siebie i Krisa, nagle los podarował mi wspaniałe wakacje. Dostałam prezent w postaci na luzie ugotowanego obiadu czy przeczytanej gazety podczas śniadania. Lecz to, na czym czasem się łapię, wewnętrznie mnie śmieszy. Zawsze uważałam, że MAMA wie wszystko najlepiej. Ale nie przypuszczałam, że MAMA najlepiej wie nawet: jak trzymać łyżeczkę, jak przebrać, jak przewinąć, jak wytrzeć tackę po kaszce, jak wytrzeć marchewkowy nos, jak założyć kombinezon, jak włożyć do wózka, jak prowadzić wózek, jak rozchichrać do łez, jak zaczesać irokeza, jak posmarować pupę. Dobrze, że za dwa tygodnie swoje naj przekonanie spakuję do torebki razem z drugim śniadaniem i wyniosę do pracy, aby miejsce na naj zrobić Niani.





poniedziałek, 12 marca 2012

11 miesięcy: MAMO ratuj!

W czasach, gdy Mamą nie byłam, miałam dziwne pojęcie na temat rozwoju Maluchów. Wydawało mi się, że po narodzinach wszystko dzieje się szybko, płynnie i bezproblemowo. W skrócie: dziecko rodzi się i wstaje. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo każdy miesiąc jest dla dziecka frustrujący. Jak wiele musi pokonać przeszkód, aby stać się w pełni mobilnym, panującym nad swoim ciałem Małym Człowiekiem. Na początku nie jest nawet świadomy, że jego kończyny rzeczywiście należą do niego. Jakieś ręce latają przy twarzy, często zaczepiają i nawet nie można ich złapać, opanować, zatrzymać. Gdy ręce okazują się być rękami, przez kolejne miesiące odbywa się długa nauka posługiwania się nimi oraz palcami. W między czasie nogi mącą w głowie i rozpraszają. Później przychodzi etap dostrzegania fantastycznych rzeczy, które można dotknąć i posmakować, ale ciemna strona mocy siłą trzyma malucha na plecach i nie pozwala się przekręcić. Okazuje się następnie, że przewrotka niewiele daje, bo jak przekonać fantastyczne otoczenie, aby podeszło bliżej, skoro Maluch na podejście nie ma sposobu. Jest jeden skuteczny sposób: płacz. W pewnym momencie, po licznych próbach, wszytko zaczyna przybliżać się szybciej i sprawniej. Jednocześnie przedmioty okazują się być bardzo wredne i nieprzyjazne. Biją, utrudniają, na złość robią. Gdy froterowanie podłogi i opanowanie świata przyziemnego staje się nudne, czas na mordercze wysiłki zdobywania wyższych poziomów wtajemniczenia. Pojawiają się kolejne utrudnienia. Bo gdy już zdobywa się szczyty, trudno o bezwypadkowe zejście do parteru. I tu pojawia się po raz kolejny niezastąpiona funkcja Mamy. Na zaczopkowanie przy pralce, szafce, lwie, łóżku, stoliku, kuwecie, krześle, drapaku, schodach, szafie, szufladzie jedna jest rada: MAMO ratuj!



piątek, 9 marca 2012

powiedziane wprost

Tak już bywa, że gdy człowiek zbyt wiele wrzuci do jednego garnka, to zamiast pysznej zupy jarzynowej, wyjdzie mu z dnia papka nie do strawienia. Z kiepskim skutkiem dla mojej psychiki dzień pierwszy Niani połączyłam niefortunnie z pierwszym dniem ćwiczeń Kubusia. Moje wyobrażenie o uśmiechniętym, rumianym niemowlaku, radośnie fikającym po macie z przemiłą Panią Rehabilitantką, niewiele miało wspólnego z rzeczywistością. Pani Ania na wstępie oznajmiła, że wszystkie Kubusie ją uwielbiają. No cóż. Chyba obniżyliśmy jej statystyki. JJ odmówił współpracy. Przecież on najlepiej wie co robić, kiedy i nikt mu raczkować kazał nie będzie. Do tego wszystkiego początki z Nianią, które mimo, że okazały się fantastyczne, na pewno w matczynej psychice odcisnęły swoje piętno nowości i niewiadomej. Po południu, gdy Kris wrócił już do domu, chodziłam mocno podminowana. "O co się przyczepić?" - myślałam. "Jestem zła, więc na pewno trzeba się przyczepić! Zbyt późno wrócił, więc zbyt mało czasu spędził z Kubusiem. Nie. Nie będę zołzą. Przecież zarabia na chleb i stara się bardzo. Kwiatów nie przyniósł! Dzień kobiet! Nie. To przecież 7 marca. Sprawdzę w kalendarzu dla pewności. Jestem zła, jestem zła, jestem zła. Cholera! Nie ma o co się pokłócić. Więc powiem prawdę...". Usiadłam na fotelu. Zakryłam twarz. Rozpłakałam się i powiedziałam wprost: "Patrzę na Kubusia, a on jest taaaaki BIEDNY!!!". "Dlaczego????? Przecież jest szczęśliwy!". "Bo Mamusia go porzucaaaaaa!".