bez lęku

Emocjonalnie zasadniczo różni się czas przy pierwszym Maluchu w porównaniu z tym, co funduje nam serce przy drugim. Nigdy nie zapomnę trudnych początków z JJ. Galopady uczuć niepokoju, które towarzyszyły mi od pierwszych chwil szpitalnych. Bo za głośno, bo ktoś coś mówi, bo nie można przystawić dziecka do piersi, bo zaburzają z trudem ustalany harmonogram dnia, bo popłakuje, bo się obudził, bo zjeść nie można, bo to co było już nie wróci, bo nie jest tak jak w książkach, a najlepiej, gdyby dostarczano od początku trzymiesięczne dzieci, bo kto w ogóle wymyśli takie początki. Trochę czasu zajęło nam pogodzenie się ze sobą, nauczenie się siebie, co wprowadziło nareszcie spokój do zaistniałego chaosu. Przy drugim dziecku świat już tak burzliwie nie wiruje. Nie ma lęku, niezrozumiałych emocji. Jest Maleństwo, które każdego dnia uczy się wszystkiego od początku, a moim zadaniem jest wspieranie go, intuicyjne i czułe czytanie z jego gestów. Nie ma lęku, gdyż jest wiedza, że wszystko się kończy. Te pierwsze miesiące szybko się skończą, każdy płacz się kiedyś skończy, każda noc ze wstawaniem co dwie, trzy godziny, każda kolka, każdy gil z małego noska, nieporadny czas, też się szybko skończy. Więc nie ma miejsca na lęk. Jest tylko miejsce na czerpanie, z pełną świadomością przemijania, z tego co dał nam los.