piątek, 30 listopada 2012

drugie dno

Im bliżej rozpakowania, tym częściej myślę o mojej Babci. Mama mojego Taty urodziła, pielęgnowała, wychowała sześciu Synów. Bez udogodnień, bez wielu nowoczesnych rozwiązań, bez książek o wychowaniu, bez teorii i zapewne rozmyślaniach nad słusznością wychowawczych decyzji. Wychowała tak jak potrafiła najlepiej, szczęśliwie i z miłością. Zastanawiam się, czy nie była w tej swojej nieświadomości szczęśliwsza ode mnie. Czy nie było jej łatwiej. Mój Tata z dzieciństwa pamięta, jak Mama wyciera go po kąpieli, a w domu roztacza się cudowna woń pieczonych rogalików z konfiturą. A ja wycierając mojego Synka rozmyślam nad jego granicami, nad tym czy jego złe samopoczucie nie wynika z przeniesienia na niego moich lęków, kiedy mówić nie, a kiedy odpuścić i czy szanuję go jako człowieka i nie obniżam swoimi reakcjami poczucia jego wartości. Wiem, że bycie świadomym jest bardzo ważne, ale im bardziej świadoma się staję i im częściej w różnych sytuacjach dostrzegam drugie dno, tym bardziej czuję się zmęczona i obciążona. Wieczorem z przejęciem opowiadam Krisowi o Synku znajomej, który jako jedyne dziecko w przedszkolu nie dostał słodyczy za karę, gdyż "nie wykazał nawet inicjatywy samodzielnego jedzenia obiadu i Pani musiała go karmić". I żal mi ściska serce, bo od razu widzę, że został ukarany za słabość wychowawczyni. Ona dla ułatwienia go nakarmiła, a później ukarała. Rozmyślam, analizuję, zastanawiam się jak JJ uchronić od nieudolności wychowawczej. A może łatwiej byłoby odpuścić...i upiec rogaliki, aby Synek mój miał w pamięci zapach domowego ciepła a nie zatroskaną mamę, wiecznie analizującą każdą sytuację.



8 komentarzy:

  1. A ja wręcz przeciwnie, nie analizuję i w ogóle się nie zamartwiam, ani tym co jest teraz, ani tym co będzie. W kwestii macierzyńsko-wychowawczych łapię chwile :) Choć z natury jestem bardzo poukładana i raczej lubiąca mieć wszystko pod kontrolą, tutaj odpuszczam nieco. Nie słyszałam jeszcze o karaniu za brak samodzielnego jedzenia, ale może to jakaś nowa szkoła. Moja Mama jest przedszkolanką w przedszkolu bezpłatnym i tam zdarzają się takie dzieci, które w wieku lat 6 nie potrafią otworzyć śniadaniówki, czy ubrać samodzielnie buta. Absolutnie nie kara się je za brak samodzielności, każde dziecko może rozwijać się w swoim tempie!

    OdpowiedzUsuń
  2. Brak słów na tę przedszkolankę :/

    OdpowiedzUsuń
  3. Mamy fajne przedszkole i fajne Panie ale czasem nóż w kieszeni się otwiera, jak Syn przychodzi w porwanej bluzie a Pani tłumaczy, że nie mogła Mu jej zdjąć bo chyba jest za ciasna :/
    Fakt, Starszak nosi okulary, co czasem utrudnia zdjęcie "góry" (jak nie zdejmie ich, oczywiście) ale nie zdarzyło się Nam jeszcze nigdy aby coś Mu porwać. Poza tym w wieku 5 lat sam potrafi się ubrać i rozebrać, choć czasem robi to mozolnie i powolnie...

    Buziaki
    asia.

    Ps. Wieli ukłon w stronę Twojej Babci!!! Wychować tylu Synów i jeszcze piec super rogaliki to wyczyn!!!
    I mówię, poważnie, nie żartuję :) Ja tak sobie myślę, że kiedyś może życie było prostsze i fajniejsze, bez tych wszystkich poradników, ekspertów, dobrych rad i złotych środków...Wystarczyła tylko miłość i intuicja...

    A Ty moja Kochana, nie zapominaj że dasz radę i będziesz oraz jesteś także Super Mamą!!! :*
    Ale myślę, że Ty o tym wszystkim dobrze wiesz... ;))))

    OdpowiedzUsuń
  4. myślę że najlepiej by było, abyś była zwyczajnie sobą, bowiem z tego, co wiem, dziecko jest w stanie ''wywęszyć'' każdy bodajże śladowy fałsz ;-)

    OdpowiedzUsuń
  5. Ada kiedys dostala "czarna krope"(namalowana na raczce) za to ze nie chciala po raz enty rysowac grzybow w przedszkolu. Program w pazdzierniku przewidywal "dary jesieni". Po tym doswiadczeniu wprowadzilam zostawianie ja w domu ewentualnie zabieranie do pracy, zeby mogla rysowac caly dzien to co chce. Tak podpowiedziala mi intuicja. Sama nie lubie podporzadkowania.

    OdpowiedzUsuń
  6. A ja tam wierzę, że rodzice mają intuicję.
    Mądrze piszesz Evelio.

    OdpowiedzUsuń
  7. mam podobne refleksje, choć z drugiej strony bardzo mocno wierzę w rodzicielską intuicję; gdzieś przeczytałam, że dziecka nie uchronisz, a nawet musisz mu pozwolić poznać różne uczucia, także te... "mieszane" - nie czarne i nie białe, tylko "szare" - gdzie nie do końca ktoś coś chciał zrobić źle, ale kierując się jakąś inną zasadą, może niezbyt słuszną, ale chciał dobrze. Tak sobie myślę, że i pani przedszkolanka mogła sobie potem myśleć, czy na pewno postąpiła słusznie, czy nie mogła inaczej, tak samo jak Ty masz w duszy dylematy... Jesteśmy inni, więcej czego innego wiemy, ja tam bym pieluch jednorazowych nie zamieniła na tetrowe w imię zapachu rogalików z kaflowej kuchni. Mój mąż daje całego siebie, kiedy ja wychodzę do pracy - jest tylko dla Klaudusi. Potem całą dla niej jest niania przez połowę dnia, a po południu i wieczorem ma mnie do oporu. Myślę, ze we współczesnej wersji - Klaudia ma to, to dawniej... Za nic w świecie nie potrafiłabym i nie chciała być w domu z dziećmi na pełny etat bez swojego życia w pracy. Także dziecko powinno próbować obcować, żyć z różnymi osobami, wychodzić poza... mieć styczność nie tylko z przemyślanym dobrem w domu, ale i stawiać czoła temu, ze ludzie są różni, jak np. pani w przedszkolu. I że życie w różnych przejawach też będzie stawiało przeróżne wymagania. Trzeba przytulać, całować, kochać, piec i w naszym świecie te rogaliki, ale pozwolić poznawać świat także w tych prawdziwych, naturalistycznych przejawach trzeba, moim zdaniem, też.

    OdpowiedzUsuń