dialogi małżeńskie

Rozbraja mnie często sposób funkcjonowania mojego męża w świecie garderobianym. To, że mężczyźni zupełnie inaczej niż kobiety postrzegają, zapamiętują czy odbierają kwestie ubioru zostało już dawno udowodnione, ale czasami nie mogę się nadziwić jak bardzo można być zagubionym w odzieżowej czasoprzestrzeni. Kris lubi sposób w jaki się ubieram, choć szczerze mówiąc, nie jest zbyt wymagający. Uwielbia klasykę i często biała koszula z dżinsami wprawia go w zachwyt. Gdy podpytuję go, w których rzeczach lubi mnie najbardziej, on zawsze odpowiada, że mam dużo fajnych rzeczy. Jak proszę, żeby wymienił choć kilka, on zawsze mówi o jednej i tej samej bluzce, którą razem kupiliśmy cztery lata temu (!). Śmieszy mnie też jego sposób zapamiętywania tego, co miałam na sobie np. na weselach. Ja jestem w stanie opisać ze szczegółami to, w co byłam ubrana na ślubie znajomych pięć lat temu. Kris zawsze powie: załóż tę sukienkę, którą miałaś na weselu Kowalskich. "Tę fioletową, zwiewną?" - pytam. "Nie pamiętam, ale ładnie wyglądałaś". Jeżeli chodzi o sposób ubierania mojego męża, uważam, że gust ma niezły i rzadko ingeruję w jego wybory codziennego wyglądu. Co nie zmienia faktu, że nawet gdy śpię kontroluję jednym okiem, co Kris wyciąga z szafy. Dzisiaj ewidentnie czegoś szukał. Gdy z wyciągniętymi z szafy rzeczami opuszczał sypialnię, zawołałam:

Evelio: ta koszulka nie pasuje do tego fioletowego swetra, będzie wystawał wzór.

Kris: to gdzie jest mój niebieski sweter?

Evelio: w praniu.

Kris: dlaczego?

Evelio: dlaczego? gdyż był już nieświeży.

Kris: jak to nieświeży? przecież ostatni raz nosiłem go pół roku temu.

Evelio: nie Kochanie. Ostatni raz nosiłeś go w zeszłym tygodniu.