odpuszczam sobie (winy)

Sześć miesięcy zajęło mi dojrzewanie do pewnych macierzyńskich odczuć i myśli. Od razu przyznaję, że łatwo mi to nie przyszło. Ale w obecnym świecie medialnej kreacji i matczynej nagonki trudno zachować zdrowy rozsądek. Przed ciążą wydawało mi się, że będę twarda i odporna na wpływy. Że moje przemyślenia i założenia uchronią mnie przed toksycznym zalewem wewnętrznych głosów i wątpliwości. Że dogadywania innych, opiniowanie moich zachowań, pytania, czy też nawet normalne opowiastki o dokonaniach innych mam i ich dzieci, przyjmę z uprzejmą obojętnością. Okazało się jednak, że bardzo się myliłam. W czasie tych ostatnich miesięcy wpadłam w wir porównań, poczucia winy i wątpliwości. Codziennie miałam przed oczami komentarze, słowa, które wzbudzały zdenerwowanie, czy też liczne tabele rozwojowe, opracowane przez kogoś, gdzieś. I teraz jest mi w sumie żal. Żal samej siebie i tych straconych chwil. Ponieważ tak naprawdę każda toksyczna, lękliwa myśl odebrała mi szansę na pojawienie się myśli dobrych na temat Synka, o tym jaki jest wspaniały i jak bardzo go kocham. Dopiero teraz zrozumiałam, że samobiczowanie się niczego nie daje, nie rozwija, a wręcz przeciwnie, odciąga mnie od najważniejszego: fascynacji tego co mam i jak bardzo jestem szczęśliwa. Od początku nie spałam z JJ w łóżku, od wczesnych tygodni spał u siebie w pokoiku, zasypia nigdy sam ale samodzielnie bez bujania, lulania, uśmiechnięty, bez płaczu, nie śpiewam kołysanek, czasami czytam mu już bajki, nie noszę go często na rękach, wybieramy matę i wspólną zabawę, książkę 365 zabaw z dzieckiem wyrzuciłam w kąt, dodatkowe posiłki wprowadziłam dopiero po szóstym miesiącu, od początku nie piorę ubranek malucha w specjalnych proszkach, tylko zwykłym razem z naszymi rzeczami, nie prasuję, nie uczę go czytać, nie śpiewam w różnych językach, z radością wychodzę wieczorem na spotkanie z przyjaciółką, w celu przewietrzenia myśli. Dlaczego to wszystko? Ponieważ jestem leniwa, ponieważ mam inne przekonanie o tym co dobre dla JJ, ponieważ ktoś powiedział, że to słuszne dla rozwoju mojego dziecka, a ja się buntuję, gdyż sama najlepiej wiem, co jest słuszne dla Kubusia lub może dlatego, że znajduję inne formy spędzania czasu z Synkiem. Jeżeli inne mamy postępują inaczej bardzo dobrze, kibicuję im wszystkim i cieszę się, gdy wynika to z ich własnych przekonań. Dla mnie najważniejsze jest to, że jest szczęśliwy, radosny, wspaniale się rozwija (według własnego kodu rozwoju, a nie wytycznych z tabelki lub dokonań innych dzieci), nie pamiętam kiedy ostatni raz płakał, a co za tym idzie, nie pamiętam kiedy ostatni raz byłam na niego zdenerwowana, a raczej na to, że nie daję sobie z nim rady. Tak więc odpuszczam sobie wszystkie winy, czyszczę pajęczyny i kurze w umyśle, otwieram okna i wpuszczam słońce oraz powiew świeżości. Żal mi już chwil na toksyczne myśli i uczucia, bo tego co za nami już się nie odzyska.