płeć Kulki w roli głównej

W życiu kieruję się przeczuciem. Nad intuicją pracuję każdego dnia, gdyż wierzę, że im bardziej się jej słucham, tym wyraźniej do mnie mówi. I może jest to mało prawdopodobne, ale nigdy nie miałam większych wątpliwości, że Ten mężczyzna powinien być moim mężem i do Tego konkretnego miasta powinnam się o prawie 500 km oddalić, ponieważ powód był prosty: będziemy mieć Synka i na świat musi przyjść, bo tak po prostu musi być. To, że JJ będzie chłopcem, okazało się po dwóch latach i nikogo za bardzo ten fakt nie zdziwił. Kilka miesięcy po jego narodzinach rozmawiałam ze znajomą o kolejnym dziecku i o tym, czy wolałabym dziewczynkę czy chłopca. Nie lubię takich rozmów, bo raz: rodzi się ukochane dziecko i jak tu coś woleć, dwa: przyznać się zawsze muszę, że bliższa jest mi rola Mamy Chłopca. Uważam, że wychowanie Mężczyzny przez duże M, mimo, że do łatwych zadań nie należy, to łatwiejsze jest od wspierania Kobiecego przez duże K świata. Dlatego bez wahania znajomej odpowiedziałam: "czuję, że gdy będę miała drugiego Malucha, to będzie to również chłopiec". Do tego stopnia w to uwierzyłam, że gdy lekarz oznajmił mi, że Kulka będzie dziewczynką, zrobiłam wielkie oczy i stwierdziłam, że to niemożliwe. Kris już "otwierał szampana", ze słowa "prawdopodobnie" uczynił "na 95%", znajomych poinformował. Ja natomiast czułam się nie na miejscu i oswoić się z nowiną nie mogłam. Przez ponad miesiąc byłam Mamą Dziewczynki. Kolejne USG odkryło prawdę: Kulka ma siusiaka. Odetchnęłam i nareszcie dopasowałam do siebie wszystkie elementy układanki przeczucia. Kris odgraża się, że to nie jest jego ostatnie słowo, a ja w tym czasie analizuję "ostatnie słowo" mojego dziadka, który spasował, gdy na świat przyszedł szósty syn.