mama tchórz

Dzisiejszy dzień obnażył fakt, że tak naprawdę nie znam Naszego Małego Astronauty. A może po prostu umknął mi ten moment, kiedy z nieporadnego, płaczliwego bobasa, zrobił się z niego fajny chłopiec. Do tej pory żyłam w wiecznym lęku outdoorowym. Bałam się jechać z nim gdzieś dalej, gdyż uważałam, że nie poradzę sobie z jego płaczem. Zakupy robiłam szybko lub dłużej, ale tylko przy asyście męża, do ogrodowych teściów zdecydowałam się wybrać dopiero w drugim miesiącu, jazda autobusem do dzielnicy obok wydawała się nieosiągalna. Wyjazd nad jezioro, nad morze, do innego miasta lub w gościnę z noclegiem? Nigdy w życiu! I co się okazało. JJ przetrwał autobus, spacer, centrum handlowe od 14.00 do 18.30, liczne sklepy, przebieralnie, szum, muzykę, głosy podniecone przecenami. Nie spał. Cierpliwie znosił mamy szamotaninę między wieszakami i zabawiał się ulubioną obecnie zabawką - własnymi pięściami. Karmienie w kawiarni również przetrwał. Zrobił awanturę, gdyż nigdy wcześniej publicznie nie konsumował, ale szybko pozbył się audytorium. Gdy zaczynałam go przystawiać w kawiarni było parę osób, gdy skończyłam wszyscy zniknęli, łącznie z ekspedientką. Okazuje się, że bez problemu i z godnością znosi tak długie wyprawy. Zastanawiam się jedynie co myśli o mnie, gdy co chwilę wystawiam z przymierzalni głowę i mówię: jeszcze tylko jedna bluzka, dobrze?